Van de Odyssee tot middeleeuwse ridderromans - op allerlei plekken kom je de queeste tegen: een mens (of een groep mensen) gaat op pad om een missie te vervullen. Onderweg komt hij (of zij, maar dat komt minder voor) allerlei moeilijkheden tegen, die maar net overwonnen kunnen worden.
Het is ook de structuur van de stripreeks Saul, waarvan het derde deel verschenen is, De huurlingen van Barkahn. Aan het eind van deel twee was de hoofdpersoon, Saul, overgeleverd aan de jaagster Lea, die hem af wil leveren om de prijs te innen die er op Sauls hoofd staat. Hij wordt namelijk beschuldigd van een misdaad, maar die heeft hij niet begaan.
Zuivere ziel
In principe deugt de hoofdpersoon altijd. De omgeving is vaak tegen hem, maar ten diepste heeft hij een zuivere ziel. Daarom kun je met hem meeleven. Dat wil niet zeggen dat Saul een lieverdje is: als hij een zwaard heeft, hanteert hij het ook en niet zachtzinnig. Maar altijd om zichzelf of iemand anders te redden en dan kunnen we er gemakkelijk mee leven en er zelfs van genieten. Want als we lezen, zijn we natuurlijk zelf Saul en onderuitgezakt op de bank kunnen we toch de held zijn.
In De huurlingen van Barkahn is er wel een doorgaande lijn, maar er gebeuren steeds dingen die de aandacht vragen van Saul en Lea. Deze zaken moeten eerst opgelost worden. Die gebeurtenissen hebben iets toevalligs, maar dat stoort niet zo erg. Dit soort avonturen moet het niet hebben van een strakke compositie, maar van een aaneenschakeling van op te lossen problemen.
Je rolt dus ook van het ene probleem in het andere: Lea wordt opgepakt door een roofvogel, Saul en Lea komen aan boord bij Landoo Barkahn, die ook al gezocht wordt. Hij sluit een deal met Lea, maar ze moet hem wel helpen met een klus. Daarvoor zijn turtouls nodig, een soort vliegende schildpadden, die nog getemd moeten worden, zodat ze bereden kunnen worden. De klus is natuurlijk pittig en het verloop is spannend. Uiteindelijk blijken de zaken anders in elkaar te zitten dan is voorgespiegeld. Natuurlijk wordt alles opgelost, waarbij onze helden een nobele rol vervullen.
Deugen
Wij die ons met Saul en Lea hebben geïdentificeerd, kunnen opgelucht ademhalen: uiteindelijk bleken ook wij aan de goede kant te staan. Juist dat kan een wat mindere kant zijn. In al hun ruwheid deugen de hoofdpersonages in deze strip misschien toch net te veel, wat ze een zekere eenzijdigheid geeft. Tijdens het lezen zat het me niet zo in de weg, trouwens, en het geeft ook duidelijkheid.
De verhouding tussen Saul en Lea is interessant: hij is haar gevangene (en probeert ook wel te ontsnappen), maar er is daarnaast loyaliteit tussen hen. In zeker opzicht zijn ze elkaars tegenstanders, maar vaker moeten ze het voor elkaar opnemen. De menselijkheid blijkt sterker dan de tegengestelde belangen.
Scenario, tekeningen
De scenarist, Willem Ritstier, is er weer in geslaagd een wonderlijke, maar geloofwaardige wereld op te roepen, met verrassende elementen. Het verhaal heeft een behoorlijk tempo en zakt niet in. De ideeën van Ritstier zijn vormgegeven door Apri Kusbiantoro, die tekent in de stijl van Don Lawrence. Heerlijke tekeningen, die prachtig ingekleurd zijn. Een enkele keer komt er net niet genoeg vaart in de bewegingen in actiepassages. En als je bijvoorbeeld op Lea let, zie je dat ze wel altijd haar nadrukkelijke wenkbrauwen heeft, maar dat haar haar soms blond is en soms bruin en dat dat niet altijd afhankelijk is van het licht. Ook de scheiding in het haar kan per plaatje verschillen.
Maar dat zijn details die alleen bij nadere beschouwing opvallen. Als je aan het lezen bent, brengen de tekeningen en het verhaal je in een wereld, die je volledig accepteert en die je pas weer verlaat als je het album dichtslaat. In het volgende album gaat de queeste verder.
Apri is degene die de tekenstijl van Don Lawrence het best benadert.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal met je eens, Coen!
Verwijderen