Manu Guillot komt uit een geslacht van wijnbouwers. Hij pacht een perceel dat hij ooit als wijngaard wil inplanten en van die druiven wil hij de perfecte wijn maken. Daarvoor wil hij de grond eerst kopen en dat stuit nog op wat moeilijkheden.
Bij een vriend die een oud jachthuis heeft gekocht, ontdekt hij vergeten wijnen. Een van de wijnen brengt de vrienden in verrukking. Maar wat is het? Alleen het jaartal, 1959, is bekend. De vrienden gaan op zoek naar de herkomst van de wijn, want die wijn zou Manu willen maken.
Zoektocht
Dat is het startpunt van een zoektocht en daarover gaat de strip De vergeten Bourgogne. Aan de ene kant is het het verhaal van de gedreven Manu die alles op alles zet om het geheim van de vergeten wijn te ontdekken.
Aan de andere kant is het het verhaal van het maken van wijn, waarbij elk detail ertoe kan doen. Veel wijnstokken zijn geënt op Amerikaanse onderstammen (waarschijnlijk moet ik zeggen: onderstokken) omdat de wijnstokken dan meer weerstand hebben tegen de druifluis. Maar dat doet wel iets met de smaak. Dat geldt ook voor de grondsoort: welke mineralen zitten er in de grond? Hoeveel kalk? Alles telt mee.
In het verhaal komen veel ervaren proevers voor, die tot in detail tonen in de wijn kunnen detecteren. Dat vind ik wel indrukwekkend. Net als hun enthousiasme voor de wijn, die voor hen boven alles gaat, zelfs boven het gezinsgeluk.
Afstand
Je zou kunnen zeggen dat het een spannend verhaal is en het is bovendien een vrolijk verhaal, want meestal zijn de personages goed gehumeurd en er zit ook humor in het boek. Ik heb het album met interesse gelezen, maar ik blijf tijdens dat lezen toch een beetje op een afstand. Ik denk dat ik de gedrevenheid of geobsedeerdheid van de personages wel beter heb leren snappen, maar ik voel die niet. Het vergaat me een beetje als wanneer ik voetbalfanaten hoor praten, voor wie voetbal het belangrijkst in de wereld lijkt te zijn. Ik haal niet mijn schouders op, maar neem het enthousiasme niet over.
Ik hou dus mijn reserve (ja, ja, 'grand reserve'), maar ik vind het ook een interessante strip en ik vind dat het streven naar het pure en het bijna volmaakte ook mooi.
Achter in het album staat een dossier over de wijngaard Mollepierre, over de personen die in het verhaal voorkomen, over de feiten achter het verhaal. Blijkbaar is er veel aan gelegen om te benadrukken dat dit een authentiek verhaal is. Dat wil ik wel geloven, maar ik wil het liefst gegrepen worden door een verhaal, wat bij De vergeten Bourgogne niet gebeurde. Ik sluit niet uit dat dat aan mij ligt.
Tekeningen
De tekeningen zijn in redelijk soepele lijn getekend door Boris Guilloteau. Af en toe gaat er iets mis en is een arm te kort of komt een beweging niet goed over, maar over het algemeen is dat niet storend voor het verhaal. In veel tekeningen is de wijn rood gekleurd, zodat die meteen opvalt. Maar aan het eind van het verhaal gebeurt dat juist weer niet, hoewel het hier een goede wijn betref. Er wordt in ieder geval weer 'Sodeknetter!' geroepen na de eerste slok. De gedachte achter deze keuze is mij niet duidelijk.
Er komen nog twee delen van De vergeten Bourgogne. Elk deel is een verhaal dat op zichzelf staat. Zeker leuk voor wijnliefhebbers of mensen die meer over wijn willen leren, maar anderen zal de reeks wellicht minder doen. Ik reken me tot de anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten