Zestig lentes (Ingrid Chabbert/Aimée de Jongh)

Het blijft maar doorgaan! Voor mijn gevoel produceert Aimée de Jongh (dit jaar verschillende keren geprijsd en gelauwerd) het ene boek na het andere. Het zal zeker meespelen dat boeken die indruk maken en die veel publiciteit krijgen mij langer bijblijven. Ik was in ieder geval aangenaam verrast dat er een nieuwe De Jongh is: Zestig lentes.

Als Josy zestig wordt, is het voor haar genoeg. Ze is getrouwd en heeft kinderen en kleinkinderen. Er zijn geen grote problemen, maar het leven benauwt haar en ze voelt dat weg moet. Op haar zestigste verjaardag start ze het oude Volkswagenbusje dat in hun garage staat, neemt haar koffer mee en gaat weg. 

Natuurlijk proberen de kinderen moeder terug te halen, maar dat irriteert Josy alleen maar. Ze heeft haar busje op een parkeerplaats neergezet, waar ook een caravan staat, waarin Camélia woont, met haar zoontje. Samen slaan ze zich door het leven heen en genieten van de kleine dingen. 

Ontsnapte huissloven

Josy komt in aanraking met de COH, de Club van Ontsnapte Huissloven, allemaal vrouwen die in hun eentje iets moois van het leven willen maken. Met een van de vrouwen beleeft Josy zelfs een nieuwe liefde.

Dan volgt er een plottwist die ik niet helemaal uit de doeken zal doen, maar die wel erg dramatisch is. De scenarist, Ingrid Chabbert, zaagt hier planken van wel heel dik hout. Dat zorgt wel voor duidelijke ontwikkelingen, maar subtiel is het niet. Na deze gebeurtenis heeft Josy opnieuw contact met haar gezin en zal ze zich nogmaals af moeten vragen wat ze nu echt wil. 

De verhaallijn deed me denken aan die van Langs lijnen van geleidelijkheid van Louis Couperus: ook die roman gaat over een vrouw die moet losbreken en tijd nodig heeft om te ontdekken wat haar bestemming is. De roman van Couperus is nog altijd goed leesbaar, maar velen zullen zich tegenwoordig meer kunnen vinden in het verhaalverloop van Zestig lentes dan van het boek van Couperus. 

Innerlijke verscheurdheid

Zestig lentes is een intrigerend verhaal, vooral vanwege de innerlijke verscheurdheid van Josy. Ze kan wel weggaan van haar gezin, maar ze blijft met haar naasten verbonden en hoe kun je ooit weten of je in je leven de dingen doet die goed zijn? Ze weet wat ze niet wil en daar zet ze zich tegen af. Ze gaat ook weer roken en volgens haar dochter is ze gewoon aan het puberen. Maar die fase heeft Josy nodig om verder te komen. 

De tekeningen van Aimée de Jongh hebben een zekere goedmoedigheid, een warme menselijkheid, die altijd aangenaam leest. En ze zijn helder. Natuurlijk zijn er altijd wel kleinigheidjes om frikkerig over te doen: de ruitenwissers op de cover kloppen niet, Josy prikt zich met een naald in haar vinger op een manier die in werkelijkheid maar moeilijk mogelijk zal zijn en het Volkswagenbusje is veel ruimer dan zo'n busje ooit kan zijn. Maar als je een interieur wilt tekenen, heb je een beetje ruimte nodig. 

De inkleuring is weer van De Jongh zelf (met assistentie) en op sommige pagina's heeft ze daarmee echt uitgepakt: hoe langer je kijkt, hoe meer nuances je in kleuren aantreft. De Jongh houdt verder het tempo van vertellen goed in de gaten. Van tijd tot tijd zijn er grotere tekeningen (soms paginagroot) die rust brengen in het verhaal. 

Alles bij elkaar maakt het Zestig lentes tot een mooi album. Prettig om te lezen en om te bekijken, mooi om door terug te bladeren (en ook te genieten van de extra tekeningen voor en achter in het boek) en natuurlijk ga je verlangen naar meer en meer van Aimée de Jongh. 

Titel: Zestig lentes

Scenario: Ingrid Chabbert

Tekeningen: Aimée de Jongh

Uitgever: Dupuis (Vrije vlucht)

2022;  120 blz, 21,95 euro (hardcover)

Bunt Blogt over ander werk van Aimée de Jongh:

Dagen van zand

Taxi!

Bloesems in de herfst

Snippers, De eindstreep

De terugkeer van de wespendief

Bestemming: Canada (verschillende tekenaars)

De man die geen saxofoon mocht spelen (verschillende tekenaars)

3Pak 2021 (verschillende auteurs)