In 2018 schreef ik het eerste deel van Marshal Bass, waarin River Bass centraal staat. Het personage is waarschijnlijk gebaseerd op Bass Reeves, de eerste zwarte marshal.
Zes jaar later zijn we al aan deel 10 toe: Hell Paso. De tussenliggende delen heb ik wel, maar bij het bespreken moet ik soms keuzes maken en blijkbaar besloot ik steeds om niet over Marshal Bass te schrijven. Tijd om weer aandacht te besteden aan de reeks.
Het probleem met een doorlopend verhaal is wel dat je er een beetje middenin valt. In dit geval is Marshal Bass onderweg. Hij komt te weten dat zijn baas, kolonel Helena vastzit in een stad die getroffen is door een epidemie. 'Een soort pest', zoals iemand het verwoordt. Militairen zorgen ervoor dat niemand de stad verlaat.
Verhaallijnen
Bass weet toch in de stad te komen en hij probeert Helena eruit te krijgen. Tussendoor zijn er scènes met de vrouw van Bass, die nog steeds op haar man wacht en van een klein jongetje dat een oog mist, maar dat wel goed kan spelen op zijn mondharmonica. Hij krijgt de kans om op te treden.
De verschillende verhaallijnen zijn wel interessant, maar ze worden maar moeilijk samen een verhaal. Mogelijk gebeurt dat verderop in de serie wel. Tijdens het lezen ging mijn aandacht vooral uit naar Bass.
Er zitten wel spannende passages in en de ontsnapping uit de stad waarlangs een woeste rivier stroomt is lastig. Maar toen ik het boek dichtsloeg, voelde het toch wat onbevredigend. Het verhaal is me net te mager, het stelt net te weinig voor om je goed bij te blijven.
De scenarist, Darko Macan, denkt misschien meer in lange lijnen en mogelijk komt het verhaal beter tot zijn recht in de serie dan in de afzonderlijke albums, maar het zou mooi zijn als ook een album sterk genoeg is om op eigen benen te staan.
Tekeningen
De tekeningen, van Igor Kordev, zijn aardig, maar er is wel wat op aan te merken. Hoofden van mensen zijn bijvoorbeeld vaak te groot in verhouding met het lichaam. Beweging weergeven gaat ook in veel gevallen moeizaam. Sommige tekeningen zien eruit als stills uit een film. Het lukt Kordev maar niet om de beweging goed in de tekening te krijgen. Alle personen lijken stijve harken.
Ook de stofuitdrukking gaat niet altijd goed. Water lijkt soms op modder en bij de bloederige scènes lijkt het bloed niet op een vloeistof.
De inkleuring door Anubis is massief en soms met erg veel effectbejag. Dat had wel wat subtieler gemogen.
Al met al viel dit tiende deel van Marshal Bass me niet mee. Een verhaal dat te weinig voorstelt, tekeningen met te veel gebreken en inkleuring met te veel poeha. Als leeservaring is het nog aardig, maar dit is geen album dat me bij zal blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten