Stockholm Zuid

Misdaadboeken zijn over het algemeen niet aan mij besteed. De naam Jens Lapidus zei mij dan ook maar vaag iets. De flaptekst van de beeldroman ('graphic novel'  staat er op de voorkant, de tekeningen zijn van Peter Bergting) vertelt dat Lapidus 'een uiterst succesvolle strafrechtadvocaat' is en dat hij 'enkele van de meest beruchte misdadigers van Zweden' verdedigde.

Zijn Stockholm-trilogie wordt vergeleken  met het werk van James Ellroy en Dennis Lehane, wier namen ik zelfs nog nooit gehoord heb, maar het zullen bekenden zijn in het misdaadboekencircuit.

Het verhaal is gauw verteld: een meisje gaat met haar zatte kop na een avond stappen met een paar jongens mee en heeft seks met hen. Ze doet aangifte van verkrachting. Haar broer (Mahmut) is een zware jongen, die, samen met zijn groep wraak wil nemen. De jongens hebben connecties met een andere groep. Oorlog dus.

De andere kant van het verhaal is natuurlijk de rechercheur, eigenzinnig, botsend met regeltjes, hart op de goede plek. Ik heb het idee dat rechercheurs altijd de indruk moeten wekken dat ze geen doorsnee politieman zijn, maar eigenlijk lijken ze allemaal op elkaar.

Stockholm Zuid volgt verder ook het klassieke patroon: harde misdaad, met toch een menselijke kant, zowel bij de rechercheur als bij Mahmut. Het verhaal ontwikkelt zich redelijk voorspelbaar. De strijd laait op, de bendes zien in dat het zo niet verder kan en zullen vrede moeten sluiten. Maar wat zal de politie doen?

De strip is overigens aardig getekend. De plaatjes zijn geplaatst op zwarte bladzijden, om het wat somberder of dramatischer te maken. Dat werkt ook wel, eerlijk gezegd.

Nou ja, je hoeft je bij het boek niet te vervelen; het leest allemaal vlot. Maar veel om het lijf heeft het niet. Een boek voor de liefhebber, waarschijnlijk.