Kinderen van een dode keeper (Alain Teister)

Hij heette Jacob Marinus (Jacques) Boersma, maar schreef onder de naam Alain Teister en eigenlijk weet ik niets over hem. Wikipedia noemt zijn jaartallen (1932 - 1979), zijn boeken en het feit dat het Centraal Museum in Utrecht ooit een installatie van hem kocht. Het lijstje boeken bevat negen titels: enkele romans, enkele toneelstukken, wat poëzie en Kinderen van een dode keeper (1972) zonder aanduiding van het genre. 

Het is maar een bescheiden boekje (124 bladzijden) en het bevat brieven. Die brieven hebben wel wat met elkaar te maken, er komen personages terug, maar je kunt ze zeker als losse brieven lezen. Ze gaan zoals brieven gaan: je vertelt wat, er valt je wat in en je komt op een zijpad, om pas veel later bij je hoofdverhaal terug te keren. Teister hanteert een vrij losse vorm, die prettig aandoet. 

Broeierig

Niet alle brieven zijn mij scherp bijgebleven. Het best misschien nog 'Een hoopvolle cursus' (Teister schrijft de titels overigens zonder hoofdletter). Het is een brief aan een 'onhandige vriend', waarin die een cursus versieren krijgt. Intussen vertelt de briefschrijver het verhaal van het nog jonge meisje Janice dat logeert bij oom en tante. Tante vraagt: 'Je hebt je toch niet aan de kleine vergrepen?' Daar wordt niet direct antwoord op gegeven, maar er hangt wel een Lolita-achtige broeierigheid in het verhaal, die het zowel iets spannends als ongemakkelijks geeft. Intussen blijft de briefschrijver vrij luchtig, zodat er tegelijkertijd gedaan wordt alsof er niets aan de hand is. Het lijkt me het beste verhaal uit de bundel.

In 'Een vakantieganger' schrijft de ik aan zijn vader en moeder, die waarschijnlijk allerlei schandelijke dingen over hem gehoord hebben, die voor een deel waarschijnlijk ook waar zijn. Aardig verhaal. Dat geldt ook voor 'Bericht uit Utrecht, 16-5-71, waarin ook een zoon aan zijn ouders schrijft. 'Een beschermde jeugd is des schrijvers tinmijn', schrijft hij. En ook: 'Wie lacht niet die de brief beziet.'

De laatste der Amerikanen

Een ander aardig verhaal is 'De laatste der Amerikanen', over Doreen. Het zat de briefschrijver vroeger al niet mee wat betreft de liefde:

Op school zat je zes banken verder. In onze straat woonde je schuin aan de overkant. Je zat in de tram die ik net niet meer haalde. Je werd van het feestje gehaald door je vader, net op de tijd dat ik aankwam want ik was een jaar ouder, of jonger, je liep aan de andere kant van de gracht, altijd, je stond naar me te wuiven op jullie balkon en ik zwaaide terug en ik keek en het was voor de jongen naast ons, je zat op een fiets en ik reed al een hele tijd achter je, en toen ik je in wou halen en zeggen ga mee, wil je een ijsje, toen reed er ineens een vriendinnetje naast je. 

De titel van het hele boek verwijst naar een scène die je wel bijblijft. Een voetbalwedstrijd op Ibiza, op een onooglijk veld. Zes jongetjes in zwarte pakjes verschijnen op het veld en leggen zes boeketjes in het doel. Ze zijn kinderen van een dode keeper. Van de rest van het verhaal heb ik niets onthouden. 

Achteloosheid

Ik heb Kinderen van een dode keeper gelezen omdat ik nooit eerder iets van Alain Teister las. Het bevat aardige verhalen en er zit een aangename achteloosheid in de manier van vertellen, maar ik zal niet meteen op zoek gaan naar nog meer werk van Teister. 

Teister overleed in 1979, net 47 jaar oud, aan een leveraandoening. Als schrijver lijkt hij me zo onderhand vergeten. Wat er nog rest van zijn beeldend werk, weet ik niet.