Het is alweer drie jaar geleden dat Rascha Peper overleed. Bij haar dood schreef ik deze bijdrage. Haar boeken zijn er gelukkig nog en ze worden nog steeds gelezen. Vooral Dooi doet het bij mijn leerlingen nog goed.
De meeste boeken van Peper heb ik gelezen. Maar Zwartwaterkoorts (2009) en Verfhuid (2005) heb ik indertijd aan me voorbij laten gaan. Dat laatste boek heb ik nu alsnog gelezen.
In Verfhuid zijn de hoofdpersonen de kunsthandelaar Arnold Kee en zijn vaste klant Terwindus. Deze Terwindus is een obsessief verzamelaar van werk uit de Duitse Romantiek, zo blijkt als Arnold, bij hoge uitzondering eens bij hem thuis mag kijken. Zijn pronkstuk is een onbekend schilderij van Caspar David Friedrich, dat binnenkort naar een expositie in Duitsland gaat.
Arnold heeft sympathie voor Terwindus, maar er lijken ook smetjes aan hem te kleven, als het al geen smetten zijn. Hij heeft wel eens een schilderij met een ongedekte cheque betaald en Arnold verdenkt hem ervan enkele werken gestolen te hebben.
Peper voert de spanning aardig op. De gedragingen van Terwindus zijn ongetwijfeld verdacht, maar in hoeverre deugt Arnold? Terwindus en zijn vrouw leven in hetzelfde huis, maar op verschillende verdiepingen. Eigenlijk hebben ze geen contact meer met elkaar. Terwindus is zo gericht op zijn collectie dat hij voor zijn vrouw geen ruimte meer heeft.
Maar hoe zit het met Arnold? Heeft die naast zijn werk nog wel tijd en ruimte voor zijn vriend? Dat is maar de vraag.
Tijdens de expositie komt de spanning in het boek tot een hoogtepunt, als er een gestoorde man de expositie binnendringt. Bij de gevolgen daarvan is ook Arnold betrokken, die zich mede verantwoordelijk voelt. Hij had Terwindus immers geadviseerd het werk in bruikleen te geven.
Als de ergste spanning achter de rug is, zakt het verhaal een beetje in en dat is jammer. Pas op de laatste bladzijden krijgt Peper het voor elkaar de lezer weer volop bij de les te krijgen.
In veel boeken van Rascha Peper komt een obsessie voor, tot in haar postume boek, Handel in veren aan toe. Daarover schreef ik hier. Een bekend voorbeeld is ook het echtpaar dat een leven lang schelpen verzameld heeft, in Rico's vleugels, misschien alleen maar om een andere obsessie te kanaliseren.
Er zijn in Pepers werk ook personages die geobsedeerd zijn door personen. Bijvoorbeeld in Dooi waarin een man wil weten wie die raadselachtige roodharige vrouw is die hem bezocht heeft, of in Vossenblond (zie hier) waarin ook een vrouw verdwijnt. Arnold Kee is met zijn gedachten veel bij Terwindus. Of hij geobsedeerd is door hem is lastig te zeggen. Arnold is niet onbaatzuchtig: hij hoopt een graantje mee te pikken van de collectie van Terwindus.
Verfhuid is een aardig boek, maar er is ook wel wat op aan te merken. Vooral de manier waarop Peper de spanning weg laat zakken tegen het einde is een duidelijk minpunt. Ondanks dat blijft het een prettig leesbaar boek. Intussen is het een beetje weggezakt uit de belangstelling vermoed ik. Bij Peper hoor je toch steeds weer dezelfde titels: Rico's vleugels, Russisch blauw, Oesters. Dat laatste is niet haar beste boek, maar een debuut blijft mensen lang bij. Voor wie haar werk niet kent, valt er nog genoeg goeds van Peper te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten