In de literatuurmethode die ik als middelbare scholier gebruikte, stond Polet achterin, bij de het experimentele proza. Ik heb het niet nagekeken, maar ik vermoed dat er van al die auteurs maar één of twee boeken genoemd werden. De andere twee schrijvers die me te binnen schieten herdacht ik eerder: Ivo Michiels en Hugo Raes.
Het heeft lang geduurd voordat ik wat ging lezen van Polet. Van Michiels las ik bijvoorbeeld al snel Het boek Alfa en later de hele cyclus en toen ik De vadsige koningen Hugo Raes las, zal ik toch ook niet ouder geweest zijn dan begin twintig.
Voor zover ik weet las ik Mannekino toen het als Bulkboek verscheen. Misschien was het al lang in die vorm verschenen, maar las ik het nog later. Ik herinner me een oranjeachtige omslag. En het verhaal natuurlijk, over een geniaal jongetje. Hij chanteert een notaris om het zakenleven in te kunnen gaan.
Indertijd vond ik het wel een aardig boek, geloof ik, maar het kwam op mij niet als bijzonder experimenteel over. Het boek deed het behoorlijk. In 2008, veertig jaar na het jaar van de eerste druk, verscheen er een tiende druk. Het is de eerste titel die je te binnen schiet bij de naam Polet. Zijn naam van experimenteel auteur kan hij toch moeilijk aan dit boek te danken hebben, lijkt me.
Of ik verder nog iets van Polet gelezen heb, weet ik niet meer. Breekwater (1961) heeft wel een tijdje in mijn boekenkast gestaan, maar ik heb het nooit gelezen. De enige titel die ik me verder nog herinner is De Sirkelbewoners (1970), waarschijnlijk door die 's' waarmee 'sirkel' begint.
Polet is dapper door blijven schrijven en het is me allemaal ontgaan. In 2004 en 2005 verschenen er nog drie delen autobiografie (Een geschreven leven). Ik heb het niet in de boekhandel zien liggen, ik heb geen recensie gelezen.
Het zou me niet verbazen als Polet een goed schrijver is geweest. Ik heb niet gehoord of gelezen dat zijn oeuvre is ingezakt, zoals bijvoorbeeld wel gebeurde bij Ward Ruyslinck. Maar waarom is het dan zo weinig bekend geworden? Waarom heb ook ik niet de moeite genomen om het te lezen. Heeft dat toch te maken met dat kopje 'experimenteel' in de literatuurmethodes?
Ook toen hij weinig in de belangstelling stond, bleef Polet doorgaan. Dat vind ik eigenlijk wel mooi. Een man die vindt dat hij moet schrijven, ongeacht wat anderen ervan vinden. Er is een website waar de informatie over Polet geconcentreerd is. Ik las er een gedicht, dat er qua vormgeving wat Ostaijenachtig uitzag. Met zijn bundel Virtualia. Teletonen (2012) werd Polet genomineerd voor de VSB Poëzieprijs.
Polet heb ik nog één keer voorbij zien komen in Hotel Atonaal van Hans Keller en Remco Campert. Dat zal de laatste keer zijn geweest dat ik aan hem gedacht heb. Totdat ik hoorde dat hij overleden was. Ik heb het idee dat ik zijn werk veronachtzaamd heb, maar ik heb er geen schuldgevoel over. Men kan niet alles lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten