En nu maar hopen dat de boeddhisten zich vergissen (Blast deel 4)

Sommige strips hoef je eigenlijk niet meer te recenseren. Je meldt dat ze er zijn en dat is genoeg. Het slotdeel van Blast, van Manu Larcenet, is zo'n strip. Ik schreef al eerder over deel 3 en ik plaatste het boek boven aan de lijst van beste beeldromans van 2013. In deel 4 rondt Larcenet de reeks af.

Al de hele reeks weten we dat er iets vreselijks is gebeurd. Polza wordt namelijk al vier delen lang ondervraagd door de politie. Stukje bij beetje komen we zijn verhaal te weten: hoe hij aan het zwerven sloeg en op die manier losraakte van al zijn vastigheden. Hoe hij mishandeld en verkracht werd. Hoe hij een medepatiënt en diens dochter ontmoette. In deel 3 kreeg je de indruk dat het met die dochter slecht was afgelopen. In dit deel lezen we of dat inderdaad zo is.

Blast is een beklemmende strip. Dat geldt ook weer voor dit vierde deel, En nu maar hopen dat de boeddhisten zich vergissen. Je hebt als lezer sympathie voor de logge Polza, maar je weet ook dat hij tot vreselijke dingen in staat is. Hij komt in omstandigheden waarop hij nauwelijks grip heeft, zodat je je als lezer, en dus als degene die zich identificeert met hoofdpersoon, machteloos voelt.

Omdat Polza ook een duistere kant heeft, kun je dit boek niet lezen zonder deel te krijgen aan die duisternis. Misschien is niet alleen Polza, maar ben jijzelf ook schuldig. Als Polza zomaar los kan raken van zijn ankers, waarom jij dan niet? Lezen van Blast betekent dat je bereid moet zijn je veilige positie op te geven.

Dat deze strip zo dicht op je huid gaat zitten, komt natuurlijk doordat Larcenet zo goed is. Het scenario zit uitgekiend in elkaar, maar ook de tekeningen zijn goed. Het grootste deel is in zwart-wit. Tussendoor komen kleurige kindertekeningen voor. In de vorige delen duidden die op wat Polza de 'blast' noemde, die hij onderging mede onder invloed van drugs. Hij liet zich meevoeren door visioenen of wanen.

In dit deel komen ook wel andere tekeningen in kleur voor, zoals het stripje over Jasper, de bipolaire beer, dat getekend is door Jean-Yves Ferri. Maar het grijze en zwart-witte voert de boventoon. Alles komt samen in dit deel: de dood van Polza's vader, de Paaseilandbeelden, de dood van de schilder en meer en meer.

Het niveau waarop Larcenet werkt, is ongekend hoog. Blast behoort tot de beste series die ik ooit gelezen heb. Als je de boeken uit hebt, hoef je even niets anders: geen andere strips, geen boeken, geen muziek. Je wilt alleen maar heel stil zijn. Wie dat voor elkaar krijgt, moet een meester zijn. Larcenet is dat.

Een interview, in het Frans, naar aanleiding van deel 4.
De eerste twintig pagina's (ook in het Frans) vind je hier.

Omdat ik nog steeds problemen heb met mijn scanner, heb ik de plaatjes moeten plukken in weilanden van andere boeren.