Dit zijn de namen is een van de beste romans die ik de laatste jaren gelezen heb. Daarom was ik nieuwsgierig naar wat Tommy Wieringa van het boekenweekgeschenk gemaakt had. Hij heeft zich daarvoor natuurlijk beperkingen op moeten leggen, omdat zo'n boekje nu eenmaal niet te dik mag worden.
Voor ik eraan begon, had ik al wat recensies gelezen, die meestal behoorlijk positief waren. De titel, Een mooie jonge vrouw maakt al wat duidelijk: de viroloog Edward Landauer slaat een mooie, jonge vrouw (Ruth) aan de haak. Zij is pas achtentwintig, hij al in de veertig. Later zal hij ook nog vreemd gaan met een nog jongere vrouw, Marjolein. In sommige recensies werd de passage geciteerd waarin Wieringa schrijft dat het bezit van een mooie jonge vrouw alleen te verdragen was door een nog jongere minnares te nemen. Dat herstelde het evenwicht.
Wieringa schrijft dat dat pas achteraf voor Edward duidelijk wordt. Verder lijkt het ook nauwelijks een rol te spelen. We krijgen wel wat aanwijzingen dat het verval bij Edward duidelijk heeft ingezet, maar verder lijkt me het leeftijdsverschil niet het grootste probleem.
Edward en Ruth krijgen een baby en dat blijkt een huilbaby te zijn. Ruth heeft zich in het hoofd gehaald dat Edward daar de oorzaak van is; de baby verdraagt hem niet. In hoog tempo groeien de verse ouders uit elkaar.
Ruth is vegetariër, Edward doet proeven met dieren. Ruth spreekt het vermoeden uit dat Edward niet weet wat pijn is. Hij kan immers door een kippenstal lopen zonder dat hij iets voelt. Dat begint wel te malen in Edwards hoofd en veel zaken die vanzelfsprekend waren, zijn dat niet meer. Misschien heeft Ruth wel gelijk.
Edward herinnert zich hoe hij ooit als kind een mestkip redde. Hij plaatste de kip bij een stelletje scharrelkippen, maar de kip bleek daar niet voor toegerust. In die tijd had Edward nog deernis met een dier, een gevoel dat hij intussen is kwijtgeraakt. Misschien is Edward ook wel zo'n niet gesocialiseerde kip, net als de broer van Ruth, die zijn huis uit moet en in een vakantiehuisje leeft.
Een mooie jonge vrouw is een aardig boek. Ruth komt niet zo heel erg uit de verf en blijft wat schematisch en dat is jammer. In bijna het hele boek zitten wij in het hoofd van Edward en hem leren we dus het best kennen. Wieringa kon dat niet helemaal volhouden en bij een gesprek tussen Ruth en Friso wordt het perspectief verlegd naar Ruth. Dat komt een beetje over als een noodgreep.
In een boekenweekgeschenk is de schrijver beperkt. In een echte roman had Wieringa er ongetwijfeld meer van gemaakt en had hij niet van die grote passen genomen om snel thuis te zijn. Misschien is het jammer dat die roman niet door Wieringa geschreven is. Maar er is nu wel een boekenweekgeschenk, dat als zodanig zeker voldoet.
Eerder besteedde ik aandacht aan:
Dit zijn de namen
Portret van een heer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten