Skim

 Soms koop je een boek omdat je het wilt lezen; soms omdat het goedkoop is en er toch een kansje is dat je het gaat lezen. Dat laatste was het geval toen ik Skim aanschafte, een getekend dagboek. Het  kostte bijna niets en toen ik het een keer doorgebladerd had, bleek de kaft al los te laten. Daar had uitgeverij Sherpa best wat betere lijm voor mogen gebruiken.

Van de aanschaf heb ik toch geen spijt. Skim is het verhaal van de schrijfster Mariko Tamaki, gebaseerd op wat ze zelf als puber meemaakte, getekend door haar nicht Jillian Tamaki. Je zit al meteen in de sfeer van de middelbare school, door de uniformen die de meisjes dragen. De meisjeswereld wordt al in het begin van het boek geschokt door de zelfmoord van het ex-vriendje van een van de meisjes.

De hoofdpersoon, Kim, die door haar klasgenoten tegen haar zin Skim wordt genoemd, noteert haar belevenissen en haar gedachten in haar dagboek. Soms zijn die uitermate grappig, waardoor ze me deden denken aan de dagboeken van Adrian Mole, zoals die geschreven zijn door Sue Townsend.

Zo experimenteert Kim wat met Wicca, waardoor ze het idee heeft dat ze al bijna een heks is. Veel verder dan wat gepruts met tarotkaarten en een bezoek aan een kringbijeenkomst komt het niet, waardoor je er alleen maar glimlachend kennis van kunt nemen.

Dat grappige zorgt voor wat lichtheid in het verhaal. Verder is er veel dat minder vrolijk is. Kim heeft wel vriendinnen, maar is toch een beetje een buitenstaander. Dat vindt ze overigens niet zo'n probleem, ze gaat haar eigen gang. Wel maken anderen zich zorgen om haar; ze vragen zich af of Kim depressief is.

Het wordt voor Kim nogal gecompliceerd als ze verliefd wordt op haar lerares juf Archer, die later ook nog van school verdwijnt. Na wat gedobber krijgt haar leven weer wat vaart door het contact met Katie, het ex-vriendinnetje van de jongen die zelfmoord pleegde.

Het verhaal in Skim heeft niet echt een plot, maar dat heeft een dagboek bij voorbaat niet. Door het dagboek krijg je wel goed zicht op het niet eenvoudige leven van Kim, die vrij laconiek verslag doet van wat haar overkomt en waarover ze nadenkt. Binnen de kortste keren heb je dan ook sympathie voor de hoofdpersoon, wat het lezen prettig maakt.

Jillian Tamaki maakte de tekeningen met pen en inkt. Als er binnen het dagboek min of meer afgeronde verhalen verteld worden, bijvoorbeeld een jeugdherinnering, worden de plaatjes tegen een zwarte achtergrond geplaatst.

Tamaki tekent met fraaie, soepele lijnen. Soms houdt ze de decors eenvoudig, soms geeft ze meer details. Gezichtsuitdrukkingen weet ze met minimale middelen goed weer te geven, waarbij er voor de lezer ook nog wat te duiden overblijft. Bladzijden met kleine tekeningen worden afgewisseld met bladzijden die slechts uit één tekening bestaan, zodat er steeds aardig wat variatie is.

Hoe het verlopen is met de verkoop van Skim weet ik niet. Het kwam in 2010 in Nederland uit en een paar jaar later lag het in ieder geval in de ramsj. Jammer. Wie zoekt bij wat ooit De Slegte was, vindt misschien nog een exemplaar voor weinig geld. Na lezing heb je een los kaft in handen, maar ook een mooi dagboek in je hoofd.