De korf

Charles Burns lezen/kijken is een verwarrende ervaring. Zijn tekeningen zijn volstrekt helder, in de traditie van de klare lijn, dus ook zonder nuances in de kleurvlakken. Maar de wereld waarin je terechtkomt is vreemd en daardoor allerminst helder.

Enkele jaren geleden verscheen X, een boek over de jonge Doug, die met een hoofdwond in bed ligt. Hij komt terecht in een wereld met vreemde wezens, wat waarschijnlijk op het conto te schrijven is van zijn dromen of de hallucinaties die hij door de medicijnen krijgt. Werkelijkheid en onwerkelijkheid vloeien gemakkelijk in elkaar over.

X is het eerste deel in een serie. Nu is deel twee verschenen, De korf. In beide delen wordt er nadrukkelijk verwezen naar Kuifje. Doug draagt op zijn kaalgeschoren hoofd een kuifje en de roodgevlekte eieren doen denken aan De geheimzinnige ster.

Ook in De korf blijven we in de geheimzinnige droomwereld van Doug, waarin vreemde wezens rondlopen, en waar we ook scheermesjes en foetussen van varkens tegenkomen. Op de achtergrond is steeds de vader van Doug aanwezig. De badjas die Doug in deel 1 al draagt, blijkt van zijn vader te zijn. Vader is intussen al overleden, maar in de droomwereld van Doug komt hij nog voor.

Er zal nog veel duidelijk moeten worden in de komende delen. Bijvoorbeeld hoe Doug aan zijn hoofdwond komt en ook wat er nu precies met die vader gebeurd is en wat Doug met hem moet. Burns geeft ons in het verhaal een paar aanwijzingen, maar als lezer blijf je met erg veel vragen zitten. Daardoor blijf je op het verhaal kauwen. De volgende delen moeten maar snel verschijnen.

Intussen heb ik Burns' grote beeldroman Zwart gat gekocht. Daar heb ik goede verhalen over gehoord. Ik heb alle reden om aan te nemen dat die kloppen.