Gek op moorden

Gek op moorden is niet een titel waarvoor ik ga graaien in mijn stapeltje boekenbonnen. Zoals te verwachten komt er nogal wat geweld voor in deze beeldroman, wat ook niet bij voorbaat een aanbeveling is. Maar het verhaal is wel getekend door Jacques Tardi.

Tardi kreeg ik ooit in handen gedrukt door een collega die geschiedenis doceert. Gruwelijke en goede verhalen over de loopgraven waren het. Later las ik Tardi's strips over Isabelle Avondrood. Allemaal detectiveachtig met verhaallijnen over geheime genootschappen, duistere krachten, vreemde beeldjes. Erg onderhoudend, maar geen meesterwerken.

Gek op moorden gaat over een kille huurmoordenaar met een zwakke maag. Aan de andere kant staat een meisje dat net uit een inrichting komt en op de vlucht slaat met een jongetje, dat in het begin zich onmogelijk gedraagt, maar dat toch ook iets aandoenlijks heeft. Het meisje is onvoorspelbaar, want ze neemt haar medicijnen niet in. Onze sympathie ligt bij haar.

Veel geschiet, met pistolen, maar ook met een simpele pijl-en-boog; veel schotwonden dus en een keer wordt zelfs iemands voet er volledig af geschoten; er krijgt wel eens iemand een trap in zijn maag; er wordt wel eens een arm gebroken; . Verder wordt er een verleden ontsluierd en als zo'n beetje iedereen dood is, is er toch nog een slot dat een beetje vredig aandoet.

Allemaal niet zo heel bijzonder, vind ik. Eigenlijk snap ik ook niet waarom dit boek uitgegeven is door Oog & Blik. Misschien heeft het kwaliteiten die ik niet zie. Die moeten anderen dan maar ontdekken. Ik vond één keer lezen wel genoeg.