Langzaam, zo snel als ik kan

Bijna twee weken geleden liet ik weten (zie hier) dat het even zou duren voor ik weer wat zou plaatsen op mijn weblog. Intussen is het nog steeds stil op Bunt Blogt en daarom steek ik mijn hoofd even om de hoek van de deur om te vertellen hoe het ermee is. 

De gezondheid is goed en de eerder genoemde drukte is achter de rug: column voorgelezen (maar hier niet geplaatst), lezing gehouden (maar dat is ook niet direct iets voor een blogpost) en intussen zijn er weer nieuwe drukten. Deze week loop ik bijvoorbeeld drie avonden lang te collecteren. Dat is trouwens prettig werk: je bent buiten en je hebt niets anders aan je hoofd dan het collecteren. 

Het is goed uitkijken, want op en bij huisdeuren is een keur aan bordjes en stickers aangebracht: wel huis-aan-huisbladen, maar geen ongeadresseerde post, geen verkopers aan de deur, geen geloofsovertuigers, geen collectes of die juist wel. En altijd overkomt het me dat ik op een avond toch ergens aanbel waar men van mijn aanbellen niet gediend is. Dan heb ik al gebeld voor ik het bordje heb gezien. 

Het lezen gaat intussen mondjesmaat (vanavond weer wat lezen in een niet al te dikke roman van Rinus Spruit) en het schrijven zal ook wel weer beginnen. Ik ben aantekeningen aan het maken over Hooiberg van Koos van Zomeren. 

Nu er nogal wat tijd zit tussen lezen en schrijven, kost het schrijven meer moeite, omdat niet alles meer vers in mijn geheugen zit. Maar het nakijken, bladeren, aantekeningen maken is ook wel prettig. Langzaam komt het boek bij me terug en krijg ik er grip op. Maar intussen heb ik zoveel aantekeningen dat ik dreig te verzanden in een bloedeloze analyse die het boek helemaal geen recht doet. 

Deze week wordt het nog niks en de komende drie weken heb ik ook nog de zaterdagen volgepland. Maar tussendoor kan ik wel wat doen en ik verwacht volgende week het stukje over Hooiberg te plaatsen. En daarna kunnen we wel weer door. 

Erg snel gaat het niet, maar soms is langzaam snel genoeg. Een mooie titel van Toon Tellegen is Langzaam, zo snel als ze konden. Daar moet ik nu en dan aan denken. Ik koester mijn tempo maar, al ligt het niet hoog.